Ισότητα στο εργατικό και οικογενειακό δίκαιο
Με αφορμή την τόσο συζητούμενη ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, την καθημερινή απόδειξη των φαινόμενων ανισότητας και άνισης μεταχείρισης στην Ελλάδα, την κατάρρευση των στεγανών, στερεότυπων και λανθασμένων απαρχαιομένων αντιλήψεων, ας επανέλθουμε σε δύο επίκαιρα θέματα: Το εργατικό δίκαιο και το οικογενειακό δίκαιο. Τόσο για το πρώτο, όσο και για το δεύτερο, ο σύλλογος για την ανδρική και πατρική αξιοπρέπεια (ΣΥ.Γ.Α.Π.Α.) αναφέρεται στα δύο παραπάνω θέματα διεκδίκησης της ισότητας με βασικό και πιο έντονο το δεύτερο, το οποίο αποδείχθηκε ως μάστιγα με καταστροφή παιδιών, οικογένειας διάλυση του προτύπου του πατέρα μετά το διαζύγιο. Το κοινωνικό αυτό πρόβλημα δεν είναι άσχετο με το πρώτο, δηλαδή την μετάλλαξη των ρόλων των γονέων (άνδρα – γυναίκας), την ίση είσοδο στην παραγωγή της γυναίκας και την δίκαιη, ίση μεταχείρισή της με τον άνδρα.
Τι όμως συνέβη στην Ελλάδα, το οποίο είναι πρωτοφανές για τα παγκόσμια δεδομένα?
1) Στα εργασιακά, δόθηκαν προνόμια (γονικές άδειες, όρια συνταξιοδότησης, κτλ) στη γυναίκα
2) Στα κοινωνικά θέματα, τα προνόμια γύρισαν μπούμεραγκ με την απαξιωτική ποσόστωση των γυναικών και την προνομιακή κατωχείρωση εργατικών χεριών εις βάρος των ανδρών (δικαστικός και τραπεζικός κλάδος, κτλ)
3) Ενώ όλα τα παραπάνω άλλαξαν τη δομή της κοινωνίας, στην οικογένεια, παρέμεινε ο όρος θύμα για την γυναίκα, αδόκιμα, ενώ και οι δύο γονείς είναι θύματα των οικονομικών και κοινωνικών-θεσμικών προβλημάτων.
4) Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν έτοιμη για μια τέτοια απότομη είσοδο στα διεθνή δεδομένα (φεμινιστικά κινήματα, παγκοσμιοποίηση, κτλ) διότι η παραδώσεις, η κουλτούρα, η κοινωνική-οικονομική θέση των ελληνικών νοικοκυριών δεν το επέτρεπε.
Έτσι ήλθε το χάος. Ενώ ο Έλληνας πατέρας και η Ελληνίδα μητέρα εξελιχθήκαν, τίποτα δεν άλλαξε όσον αφορά στη νομοθεσία και στα κοινωνικά στερεότυπα που φέρνουν διαφορά στα δύο φύλα και άνιση μεταχείριση.
Πριν από σαράντα χρόνια, η Ελληνίδα μητέρα ήταν μάρτυρας μεγαλώνοντας παιδιά και εργαζόμενη για την ανατροφή τους άξιζε την προστασία από το κράτος. Τώρα όμως τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά.
Στις άλλες χώρες, τα φεμινιστικά κινήματα παραδέχονται τον 'λάθος δρόμο' τους και αποκαθιστούν πλήρως το ρόλο του άνδρα και του πατέρα. Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Πολλές γυναίκες που κατέκτησαν εξουσιαστικές θέσεις, δημιούργησαν αρνητικό πρότυπο και καταφέρουν πλήγματα εναντίον του άνδρα-πατέρα (πχ δικαστικός κλάδος), καταστρέφοντας την προσωπικότητα του παιδιού μέσω της καταστροφής του προτύπου του άνδρα-πατέρα.
Δύο δικαστικά δρώμενα, δικαιώνουν τον σύλλογό μας. Πρώτο είναι αυτό με τις υπ. αρ. 1 & 2 / 2006, αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας όπου δικαιώνεται πατέρας (είναι στο επάγγελμα δικαστής) όσον αφορά τις γονικές άδειες σε ίσο χρόνο με αυτές των γυναικών. Το δεύτερο ήλθε με πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας όσον αφορά χρόνο συνταξιοδότησης (πάλι δικαστικού) ίσο με αυτό των γυναικών (25 χρόνια), σύμφωνα με το συνταγματικό δικαίωμα της ισότητας των δύο φύλων. Μάλιστα, τόσο το διοικητικό πρωτοδικείο, το εφετείο όσο και το Συμβούλιο έχουν την άποψη ότι με βάση τα σύγχρονα κοινωνικό-οικονομικά δεδομένα και αντιλήψεις, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μια διαφοροποίηση του άνδρα ασφαλισμένου έναντι της γυναίκας.
Στην Ελλάδα λοιπόν, παραβιάζονται συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν την ισότητα των φύλων.
Αυτό είναι πιο εμφανές στο οικογενειακό δίκαιο όπου ο πατέρας-άνδρας δεν έχει κανένα δικαίωμα και δεν υπάρχει ίση μεταχείριση όσον αφορά την επιμέλεια, ίση επικοινωνία και ίση διατροφή με τη μητέρα.
Από τα στοιχεία που κατέχουμε, τις δικαστικές αποφάσεις και την πρακτική των δικαστηρίων, είναι προφανές ότι καταστρατηγούνται αρχές δικαίου και ισότητας. Οι αποφάσεις εκδίδονται με βάση την απαρχαιωμένη τυποποίηση των στερεοτύπων της ελληνικής οικογένειας του 1960, τα ήθη στην Ελλάδα της προηγούμενης 50ετίας, και γίνεται διάκριση φύλου.
Λαμβάνοντας υπόψη τον τεράστιο αριθμό διαζυγίων, αδικαιολόγητων για τα ελληνικά δεδομένα, τον αριθμό των μονογονεικών οικογενειών στην Ελλάδα (το 2001, δηλώθηκαν: 1 εκατομμύριο νοικοκυριά, με αρχηγό γυναίκα και 2,6 εκατομμύρια νοικοκυριά με αρχηγό άνδρα), την μείωση του πληθυσμού (1,2 παιδιά αντιστοιχούν σε κάθε οικογένεια), την μείωση των γάμων και μάλιστα σε μικρή – γόνιμη ηλικία, αντιλαμβάνεται κανείς το κοινωνικό-πληθυσμιακό πρόβλημα της Ελλάδος που σε συνάρτηση με την παραβατικότητα των ανηλίκων και την ψυχική προβληματική συμπεριφορά των παιδιών των διαζευγμένων, δίδεται ένα προφίλ για το μέλλον της Ελλάδος και των νέο-Ελλήνων. Το ερώτημα που τίθεται στους πολιτικούς είναι εάν πραγματικά τους ενδιαφέρει το μέλλον της Ελλάδος ή το προσωπικό όφελος του παρόντος κατεστημένου.
