Παραβατικότητα και οικογένεια
Νίκος Σπιτάλας, καθηγητής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ( Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. )
Περίπου ένα χρόνο μετά την έναρξη των δραστηριοτήτων του κινήματός μας, έρχονται στην επικαιρότητα καθημερινά, στοιχεία πολύ ανησυχητικά τα οποία μάλιστα είχαμε επισημάνει τόσο στη διακήρυξη αρχών μας, όσο και στις εισηγήσεις μας σε συνέδρια, ημερίδες και σεμινάρια. Αυτά είναι τα εξής:
1) Η παραβατικότητα ανηλίκων.
Στη χώρα μας δεν υπήρχαν ασφαλή στοιχεία για το μέγεθος της παραβατικότητας και τα αίτια που οδηγούν σ'αυτήν. Το μόνο που είχε επισημανθεί ήταν η κατεύθυνση των ναρκωτικών και άλλων ουσιών εξάρτησης που και αυτό μάλιστα το απέδωσαν σε λόγους που πιθανόν να μην αντιστοιχούν και στην πραγματικότητα. Έγινε προσπάθεια υποβάθμισης του μεγέθους και των αιτιών (δηλαδή το ότι υπάρχουν μεγάλα ποσοστά οικογενειακών προβλημάτων αλλά και διαλυμένων οικογενειών). Τα περισσότερα παραβατικά παιδιά ζουν δίχως πρότυπο πατέρα ή με αυτό που τους έχουν δώσει οι μητέρες και η κοινωνία γι'αυτούς.
2) Η ψυχική υγεία των παιδιών.
Στις διαλυμένες οικογένειες συναντάμε ένα μεγάλο ποσοστό ανηλίκων με ψυχολογικά προβλήματα, γεγονός που προκύπτει από τον μεγάλο αριθμό παιδιών διαζευγμένων που προσέρχονται σε παιδοψυχιάτρους, ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές.
Δεν υπάρχουν ειδικοί δικαστηρίων για να μπορούν να μεταφέρουν την πραγματικότητα αλλά και λύσεις στους δικαστές και εισαγγελείς. Τα παιδιά εκ φύσεως δεν επιθυμούν να απομακρυνθούν από τους δύο γονείς και τους δημιουργούνται ανασφάλειες, κατάθλιψη και άλλα ψυχολογικά-ψυχικά προβλήματα από την βίαιη απομάκρυνσή τους από τον πατέρα μετά το διαζύγιο. Αυτά τα προβλήματα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
3) Η κακοποίηση ανηλίκων.
Τους τελευταίους μήνες καταγγέλλεται σε οργανισμούς ή φορείς οικογενειακής προστασίας μεγάλος αριθμών κακοποίησης ανηλίκων (και μάλιστα σεξουαλικής κακοποίησης από μητέρες) είτε σε οικογενειακό περιβάλλον είτε σε φιλικό ή αυτό των διαλυμένων οικογενειών. Από τα στοιχεία μας, παρουσιάζεται ένα τεράστιο ποσοστό ψυχικής κακοποίησης από τη μητέρα με αιχμή τη συστηματική παρεμπόδιση της επικοινωνίας του πατέρα με το παιδί αλλά και από πρόσφατα στοιχεία του χαμόγελου του παιδιού, το 37% των μητέρων κακοποιούν (σωματικά) τα παιδιά τους έναντι 18% του πατέρα. Φυσικά είναι απαράδεκτο και το ένα και το άλλο.
Έχουμε κατηγορηθεί ως χώρα, από τον ΟΗΕ, για την ευρεία κακοποίηση-παραμέληση ανηλίκων και την παιδοφιλία.
4) Η ψυχική υγεία των μητέρων και δη διαζευγμένων.
Οι επιστημονικές μελέτες από το εξωτερικό δείχνουν ότι καταγράφεται μια διαταραγμένη ψυχική υγιεινή (σύνδρομο) μετά το διαζύγιο. Το παραπάνω σε συνδυασμό με την αύξηση των διαζυγίων στην Ελλάδα, δείχνει ότι ένας τεράστιος αριθμός διαζευγμένων μητέρων με συναισθηματικά και ψυχικά προβλήματα, ανατρέφουν παιδιά στη χώρα μας και, κατά εσφαλμένη δικαστηριακή πρακτική, η επιμέλεια ανατίθεται σχεδόν αποκλειστικά στην μητέρα. Η ψυχική αυτή κατάσταση εκφράζεται σχεδόν όλες τις φορές με την παρεμπόδιση της επικοινωνίας πατέρα – παιδιού από την μητέρα, το σύνδρομο P.A.S. (Parental Alienation Syndrome, αποξένωση), με συκοφαντική δυσφήμιση του πατέρα και καταπίεση-παραμέληση-κακοποίηση του παιδιού.
Ας αναλογισθούμε την διαπαιδαγώγηση που είχαν τα ελληνόπουλα τις τελευταίες δεκαετίες: Η υπερ-προστατευτικότητα, η διατήρηση φυσικής παρουσίας των παιδιών μέσα στην ίδια κατοικία των γονέων σε ηλικίες υπερβολικά μεγάλες, και το ένα εκατομμύριο παιδιών διαζυγίων δίνουν την πραγματικότητα στον ελλαδικό χώρο.
Η φαινομενικά πατριαρχική ελληνική οικογένεια μετατράπηκε απότομα σε μητριαρχική-μονογονεική, δίχως να υπάρχει πολιτισμική και ιστορική βάση, δίχως μεταβατική περίοδο, δίχως πολιτισμό, δίχως κρατική-κοινωνική υποδομή.
Οι σχέσεις των δύο φύλων περνούν μια σοβαρή κρίση που αποδεικνύεται από την επιθετικότητα των μεν προς τους δε και την αργοπορία στο να συνάψουν σχέσεις και γάμο.
Στη χώρα μας, η βασική δομή της κοινωνίας που είναι η οικογένεια, εξαφανίζεται με γρήγορους ρυθμούς και φαίνονται αληθή αυτά που μας στιγμάτισαν στους ξένους: η παιδεραστία, ομοφυλοφιλία, ψυχικές διαταραχές. Οι ψυχίατροι δεν τολμούσαν προηγούμενα να τα εκθέσουν και ήταν 'εθνικό μυστικό'.
Δεν έμεινε πρότυπο οικογένειας και άνδρα-πατέρα.
Μήπως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια θέματα, να ξανα-εκπαιδεύσουμε τους νέους και τους γονείς και η Πολιτεία να αναλάβει έργο Παιδείας και Πολιτισμού?
Η εκπαίδευση θα πρέπει να περάσει μέσω αυτής των σχολών γονέων (από έμπειρους ερευνητές), από τα σχολεία (δασκάλους, καθηγητές, σχολικούς συμβούλους, κτλ), από τους εξειδικευμένους δικαστικούς (σχολές δικαστών), από ειδικευμένους επιστήμονες σε κοινωνικές υπηρεσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, του δικαστηρίου, των κέντρων υγείας (ψυχολόγους, παιδοψυχιάτρους, ψυχαναλυτές, κτλ) και την οικογένεια με στήριξη από ειδικούς.
Για να μειωθούν τα διαζυγία, θα πρέπει να δίδεται δίκαια και ίσα η επιμέλεια και στους δύο γονείς, να υπάρχει ελεύθερη επικοινωνία ώστε να μην αποκόπτεται το παιδί από τον ένα γονέα, να υπάρχει δυνατότητα εναλλασσόμενης κατοικίας και, μετά το διαζύγιο, για αρκετά έτη να ελέγχεται ο γονέας που έχει την επιμέλεια. Οι ίσες και δίκαιες διατροφές επίσης θα αποτρέψουν τα παραπάνω φαινόμενα.
Η πολιτεία πρέπει να προστατεύσει την οικογένεια και να μην αφήσει στην τύχη τους νέο-έλληνες, να βοηθήσει στην επαναφορά της παραδοσιακής οικογένειας, στο ήθος και στην ανθρωπιά.
Η καταστολή και οι νόμοι εναντίον των πατεράδων – ανδρών που επιδιώκουν την καθημερινή επικοινωνία με τα παιδιά τους, δεν αποφέρουν παρά την συνέχιση της αποδόμισης της οικογένειας και του πολιτισμού και την κατάντια που ευτυχώς αναδείχθηκε τους τελευταίους μήνες από κακοποιήσεις, παραβατικότητα, παιδιά διαζυγίων και άλλα θέματα.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της ενδο-οικογενειακής βίας από την Πολιτεία η οποία δέχεται ότι υπάρχουν κρούσματα περισσότερα βίας ανδρών δίχως να έχει ελέγξει αυτά των γυναικών θα φέρει εντονότερα προβλήματα τα επόμενα χρόνια. Αυτό, σε συνδυασμό με την σύγχυση που προξενείται τελευταία με τον όρο 'παρενόχληση' και που μάλιστα προσωποποιείται στον άνδρα δίνει πολλά περιθώρια για εκφυλισμό του γυναικείου φύλου.
Επίσης, ένα θέμα που θα πρέπει να αποτελέσει κορμό προστασίας της οικογένειας είναι και οι ίσες ευκαιρίες που πρέπει να δοθούν στους άνδρες-πατεράδες όσον αφορά το συνταξιοδοτικό, το προνομιακό και την προστασία της πατρότητας που και ίσων δικαιωμάτων, διότι το Ελληνικό Σύνταγμα δεν προστατεύει τον πατέρα (άρθρο 16). Πολλά εκατομμύρια παιδιών στην Ελλάδα, μεγάλωσαν σε ανισόρροπο περιβάλλον τις τελευταίες δεκαετίες, έτσι, χάθηκε το πρότυπο του πατέρα το οποίο μόνο η μητέρα μπορεί να το σμιλέψει και η καθημερινή πρακτική παρουσία του πατέρα.
